Блукання па трэку «GPSies», альбо “Уздоўж вадасховішча Вяча”

GPS-трэк: gpsies.com (Uzdoŭž vadaschovišča Viača).

Сцяжынка ёсць. Вельмі вузкая. Віхляе паміж стваламі хвой.

Пра хуткасць мне варта забыцца. Няма ніякага жадання заехаць у дрэва 

Зрэшты, і рэльеф тутака складаны, - сцяжынка ўесца ўздоўж схілу берага вадасховішча – угару – уніз, угару, уніз.

Дзе-нідзе шлях заступаюць паваленыя дрэвы. Недзе іх можна проста пераступіць, недзе падлезці пад ствалом.

 

А тутака з роварам над галавой прыходзіцца пералазіць праз высокі буралом.

Вытхнуўся. Сцяжынка ёсць, але хуткасць руху па ёй вельмі марудная. Такі шлях забірае шмат сіл.
Два кіламетра буралому - ззаду, а наперадзе яшчэ адзінаццаць.

Сонца хіліцца да гарызонту. Не хацелася б захраснуць на гэтай сцежцы прыцемкам, ж заўтра раніцай на працу, а да хаты трэба ехаць трыццаць кіламетраў.

Прымаю вырашэнне – спыніць экспедыцыю і вылазіць бліжэй да палявых сцежак.

Гэты трэк я знайшоў да сайце GPSies.com, - зваўся: «Вакол вд Вечы». На гэтым вадасховішчы я бываў да гэтага. Прыгожае. Вельмі захацелася праехаць уздоўж усяго яго берага, - гэта каля 13 кіламетраў.

Трэк пачынаецца ў цэнтры Мінска. Далей выбіраемся да ўскраіны, выконваючы адно правіла – рухацца як мага далей ад ажыўленых дарог і шматпавярховай забудовы.
Праз парк, праз масіў прыватнай аднапавярховай забудовы, міма зоны адпачынку на Цнянскім вадасховішчы.
Ныраем пад колцавай аўтадарогай, - вось мы і за горадам.
Тут я вырашыў праверыць рушэнне па асфальце, - да мястэчка Драздова (раней гэту кавалак я аб'язджаў праз лес), - не спадабалася. Асфальт вельмі вузкі, а машын на ім шмат.

За мостам праз раку Цна пачыналася тое, што я люблю, - палявыя грунтоўкі, лес, палі і невялікія вёсачкі.

Тут я пераскочу да месца аповеда, дзе я прыняў вырашэнне змотвацца з буралому ля вадасховішча Вяча.

Выязджаю да аўтадарогі. Асфальт. Шастае шмат машын. Непадалёк бачу грунтоўка, што сыходзіць убок горада. Гляджу на навігатары, што ў канчатковым выніку па гэтай грунтоўцы я выеду да дарогі, па якой я сюды прыехаў.

Імклівы і вельмі круты спуск да мястэчка. Далей прыходзіцца прытарможваць – пад коламі вельмі-вельмі буйны жвір. Азірнуўся назад – калі што якое, назад вярнуцца не атрымаецца – стромкі і камяністы шлях.
Вельмі хутка мая грунтоўка ўперлася ў пшанічнае поле – далей шляху няма, - маю дарогу з навігатара калгаснікі вясной разаралі і засеялі. 

 
Вяртацца не атрымаецца. Вырашыў рухацца па прымятай каляіне праз пшаніцу. Ехаць атрымваецца. 

Разараны кавалак давялося пераадольваць уброд, з роварам шэрагам.

Убачыў крыху бачную здзірванелую сцежку. Пару сотняў метраў - і я на нармальнай палявой дарозе.
Сонца сядае, - трэба спяшацца. Вырашыў аб'ехаць вялікую палявую жвіроўку па асфальце, - з ветрыкам. Дабро, што я выбраўся да будуемай аўтамабільнай трасы – МКАД-2.

Хуткасць – каласальная, - я лячу як на ракеце! Адразу забыліся ўсе папярэднія праблемы і блуканні.

Спытаеш, а як жа сённяшні трэк? Трэк – прыводзіць у добрыя месцы для неардынарнага адпачынку на прыродзе. Галоўнае не трэба нікуды спяшацца, - мець час на неспадзяваныя блуканні і пошукі, - ж гэта цікава.

І яшчэ. Быць гатовым, што трэк з GPSies.com не будзе такім гладкім, як на экране кампутара.