Я на ровары, як на караблі, ў жоўтым акіяне...

GPS-трэк: gpsies.com (З цэнтра Мінска ў "валяр'янку") 
Летні дзень. Запланаваў праехацца ў бараўлянскі лес. 55 кіламетраў. Абкатаць вядомыя ў шырокім коле велааматараў «цыцкі». І зрабіць вялікае кола па тамтэйшым лесе.
Самае складанае гэта знайсці самы кароткі шлях да шуканага лесу з мінімальнай колькасцю асфальту і гарадскога шуму.
Крыху праз парк, потым па прыватным сектары. Праз 5 кіламетраў я - у палях.

 На восьмым кіламетры сіняя ідылія - Цнянскае вадасховішча.

 Далей. Выбраўшы шлях за МКАДам праз рынак «Экспабел» - я прамахнуўся. У разгар выходнага дня там не праштурхнуцца, - пакуль не перасек лагойскую шашу было вельмі-вельмі марудна.

Потым у вёсцы Валяр'янава быў вельмі круты спуск – рэзкі скід вышыні з 250 да 230 метраў.
Вось і «цыцкі».

 На фотцы яны не ўражаюць, - іх трэба прачуць у сядле. І не адзін раз!  
Вось і лясное возера. У былыя гады вельмі прыгожае. Сёлета яно так затравела, што воды не бачна. А раней... Было так:

Вялікае кола па лясных грунтоўках і вузкіх сцежках. 

Дзе-нідзе шмат каранёў пад коламі.
Участак з 24 па 25 кіламетр вельмі дзікі. Спачатку зарослая вельмі высокай травой вялікая паляна, потым густы цёмны лес.

Дваццаць шосты кіламетр.

 

Ён пацешыць імклівым спускам, а потым непрыемным пясчаным уздымам з роварам у руках.

Дваццаць шосты кіламетр пацешыць імклівым спускам, а потым непрыемным пясчаным уздымам з роварам у руках.

Асфальт уздоўж дачнага мястэчка. Прасека ўздоўж ЛЭП. Лясная сцяжынка. Вось мы і вярнуліся да ляснога возера. Далей «цыцкі» і дахаты.

Але самае прыгожае месца было сярод жоўтага поля.

Я на ровары, як на караблі – у жоўтым акіяне з рапсу:)

Паўз «Блок-пост», ці «Толькі для велакроса»

GPS-трэк: gpsies.com (З цэнтра Мінска, метро Магілёўсакя, да "блок-посту")
На сёння сіноптыкі абяцалі спякоту да +30°С, і навальніцы.

Вырашыў, што лес – на сёння самае прыдатнае месца для актыўнага адпачынку.

Лес і ровар – што можа быць лепш?
Прайшла гадзіна пакуль выбіраўся з горада на прыроду.

Ніхто са мной не падпісаўся на планаваны маршрут. І зразумела чаму…
Па выездзе з горада першыя 4 кіламетра – прыемная грунтоўка. З 18,5км да 20км ўкалыхваючыя «цыцкі». Далей было самае цікавае.
На трохкіламятровым адрэзку некалькі працяглых участкаў рыхлага пяску. Калі пясок скончыўся, сцяжынка павузілася да 15см. Дзе-нідзе яна ўяўляла сабою прымяты дзёран.

З 23-га кіламетра (ад развілкі на садовае таварыства) – мяне чакалі водныя перашкоды. Тут на ўчастку ў 4 кіламетра дарогу перагароджваюць дзясятак неабсяжных лужын. Некаторыя з іх не перасыхаюць нават у самае гарачае лета. А на берагах растуць балацяныя расліны.

Такія месцы прыходзілася аб'язджаць, ці абыходзіць, праз лес.

Хутка грунтовая дарога скончылася зараснікамі высокай травы. Можна было рухацца напралом, - я ведаў, што праз трыста метраў мы павінны выбрацца да скрыжавання з добрай грунтоўкай. Але справа было поле і мне здалося, што па ім лягчэй абмінуць цяжкапраходны кавалак.

На полі была пляцоўка свежаскошанай травы пад коламі і чорная хмара над галавой. Загрымеў гром.

Я ўжо праехаў 27 кіламетраў. Каб вярнуцца дахаты трэба праехаць не менш за гэта. А гром грукоча!
Вырашыў вяртацца дахаты, але па іншай сцежцы – па сцежцы папулярнай у мясцовых раварыстаў.
Падумаў, што ўсё, што было ззаду вельмі добра падыходзіць для правядзення спаборніцтваў па велакросе.
Далей…

Што было далей, ужо не датычыцца «велакроса», таму апішу коратка.
Наступныя 2,5км быў імклівы спуск пад горку.
Потым выпадковы раварыст дапамог мне выблытаць жмуты травы з «пеўня». (Дзякуй «Раман з Уручча»!)
Потым было яшчэ трохі захапляльных спускаў з гары.
Потым пайшоў дождж, які ператварыўся ў залеву. Грукатаў гром, і зіхацелі маланкі. Я з роварам схаваўся ў лясным гушчары. Схаваўся пад накідкай.
У выніку – за 6,5 гадзін можна атрымаць гэтулькі досведу, станоўчых эмоцый і экстрыму…!
Трэк для «велакроса» дару ўсім, хто любіць падобны мацыён :)